Verlangen naar de lente

Dat het in het laatste kwartaal van 2023 veel - heel veel - heeft geregend, hoef ik je vast niet te vertellen.

Ook jij hebt vast een keer gewandeld in de natuur en spijt gehad dat je je wandelschoenen hebt aangetrokken in plaats van je regenlaarzen. Mij overkwam dat in ieder geval meerdere keren. Voor diegenen die mij kennen vast geen verrassing.

Maar goed, waarschijnlijk gaat 2023 dus de boeken in als het natste jaar ooit. Dat gaf mij wat hoop voor 2024, want alles wat in 2023 viel, kan nu niet meer vallen. Toch?

Volgens meteoroloog Jacco van Wezel valt over de neerslag van 2024 nog niet veel te voorspellen. “Al is er wel nog een El Niño gaande en dat levert in ons land vaker een natte lente op," aldus van Wezel. El Niño is een natuurverschijnsel dat eens in de drie tot zeven jaar voorkomt en ervoor zorgt dat het zeewater rond de evenaar (met name in de Stille Oceaan) tot wel drie graden warmer wordt dan normaal. Van Wezel: “Wat dat betreft is de kans op een natte eerste helft van 2024 groot.”

Inmiddels weten we helaas dat Jacco een goede meteoroloog is. Januari en februari waren namelijk wederom zeiknat te noemen. Dat maakte dat voor mij de lol om met camera de natuur in te gaan er dit nieuwe jaar al snel af was. Na deze twee alinea's ga ik meteen maar met de deur in huis vallen: Ik verlang naar de lente.

Nog nooit heb ik zo'n zin gehad in de lente. Zin in fluitende vogels, groen wordende bomen en de eerste bloemetjes en bijtjes. Zin in wandelingen in het lentezonnetje, jonge reekalfjes en wandelen zonder jas. Tot slot verlang ik naar een koffie of biertje op een zonnig terras...

Gelukkig was daar half februari eindelijk een droge dag, zodat ik mezelf kon motiveren om weer eens naar de Regte Heide te gaan.

De lente was toen duidelijk al in de lucht. Dit was vooral te zien aan de honderden ganzen in de lucht. Ze kwamen onrustig en wild gakkend aangevlogen. Van rustig in een V-vorm vliegen was geen sprake, ze leken heel onrustig zigzaggend op de weilanden in het Riels Laag af te vliegen. Vanuit Tapsmoer zag ik er ontzettend veel. Zover ik kon kijken, zag ik kolganzen. Het moeten er honderden zijn geweest. Wat was het een indrukwekkend gezicht om ze op een bepaald moment allemaal op te zien vliegen, het luchtruim weer in en verder op pad.

Pas nadat het oorverdovende geluid van de ganzen langzaam weg stierf, kon ik de overige vogels weer horen zingen.

In een berk recht naast de vogelkijkhut zong een geelgors ook de lente tegemoet. Zou deze geelgors er net zo naar verlangen als ik?

Wat verderop langs mijn route hoorde ik sijsjes in de elzenbomen. Op zijn kop hing een sijsman te snoepen van de elzenproppen. Nog wat verderop zag ik twee reeën in de wei mijn kant op kijken. Ik keek ze na, toen ze een sprintje trokken naar de overkant van het Riels Laag, de bossen in.

Aan het einde van mijn wandeling kreeg ik pas echt de lente in mijn bol toen ik de veldleeuweriken uitbundig zingend weer het luchtruim zag kiezen. In de lucht hangend, kon ik de veldleeuweriken goed vast leggen. Doordat ik zag waar ze hun landing ten einde brachten, kon ik er ook een op de grond fotograferen. Het was een heerlijke ochtend die naar meer smaakte.

Helaas heeft het sinds die 13 februari weer behoorlijk veel geregend. Ik kijk reikhalzend uit naar nog meer droge dagen. Jij ook?