We hebben allemaal een moeder. Een biologische moeder, een stiefmoeder, een schoonmoeder. Een lieve moeder, een zorgzame moeder, een lastige moeder, een hippe of ouderwetse moeder. Een moeder die nog levendig en in ons midden is, een moeder die we helaas al moeten missen en voor altijd in ons hart en in onze herinneringen blijft. Moeders kleuren onze wereld, zonder moeders zouden wij er ook niet zijn. Zo zijn alle moeders zo maar de belangrijkste persoon in ons leven.
Voor mij kan het 'moeder-contrast' vandaag niet groter zijn. Mijn dag start in een leeg huis in Tilburg. Het ouderlijk huis van een van mijn beste vriendinnen. Haar moeder is recent overleden. De laatste spullen worden uit het huis gehaald. We maken samen het huis klaar voor de volgende eigenaar van het huis. Het huis waar ik vroeger na het stappen bleef slapen. Alcohol in het bloed, knakworsten op het vuur. Koffie zetten voor haar vader die opstond om te gaan werken op de markt, terwijl wij gingen slapen. Het is emotioneel om het huis leeg te zien. Een huis vol herinneringen, mooie en minder mooie herinneringen. Zo'n leeg huis is meteen zijn ziel wat kwijt. Een thuis wordt een huis.
Na het sluiten van de voordeur en een knuffel, rijd ik richting Loon op Zand. Ik haal mijn eigen moeder op. Samen gaan we richting Plantloon voor een wandeling langs de bosuilen. Het is een prachtige ochtend. Een dichte mist hangt over Nederland. De zon probeert er al doorheen te komen maar heeft nog niet echt succes. 'Mams' haakt een arm door mijn arm. Emotioneel zegt ze: "Ik ben zo blij met jou!" Afgelopen weken zijn wat mensen in haar omgeving overleden. Mensen van haar generatie en de generatie van mijn vader. Maar ook de zus van mijn moeders moeder, al was zij al 96 jaar.
Maya Angelou, de inmiddels overleden schrijfster en mentor van Oprah Winfrey, stelde moeders één vraag: lichten je ogen op als je kind de kamer binnenkomt? Als dat zo is, dan is het goed. Maya Angelou heeft gelijk. Deze zuivere moederliefde geeft alle kinderen het gevoel dat ze bijzonder zijn, ieder op hun eigen manier, los van hun kwaliteiten en prestaties. Deze kinderen hoeven er niets voor te doen, alleen een kamer binnenkomen. Zo voel ik mij bij mijn moeder en vader. Ik ben een gezegend mens met deze twee ouders, die nog vol in het leven staan. Vandaag is dan ook zo'n dag dat ik hier bewust van probeer te genieten.
Het is heerlijk om samen door Plantloon te lopen. De mist is er nog volop aanwezig. We ontmoeten een echtpaar dat in de ban is van slijmzwammetjes. De zwammetjes zijn met het blote oog nauwelijks te zien. Speldenknopjes zijn het. We praten met hen over zwammen, paddenstoelen, vogels, natuur en bosuilen. Na het gesprek en aanwijzingen waar de bosuilen zich ongeveer bevinden, vervolgen mams en ik onze weg richting de bosuil via een prachtige beukenlaan waar de mist in de verte te zien is en de laan sprookjesachtig mooi maakt. Een wandelaarster met hond in de verte, maakt het plaatje compleet.
We boffen bij het appartement van echtpaar bosuil. Er is iemand thuis. Op een dag als vandaag kan het niet anders dan dat dit moeder bosuil moet zijn. Ze lijkt te slapen, maar wanneer ik haar door mijn lens eens goed bekijk, zie ik dat ze ons goed in de gaten houdt. Na een heerlijke lunch in de zon en nog een perfecte vliegenzwam langs het pad op de terugweg, breng ik mijn lieve moeder terug naar mijn vader in Loon op Zand. Een stevige knuffel als afscheid.
Mijn dag eindigt op een terras in Tilburg. Hier ben ik zelf moeder. Wanneer mijn dochter terug komt lopen na een sollicitatiegesprekje voor een bijbaan in de horeca, lichten dit keer mijn eigen ogen op. Die zuivere moederliefde, dat is een uniek gegeven. Maar zonder mijn moeder, zou ik geen moeder zijn. Vandaag dus deze ode aan alle moeders.
Comments